Meike’s blog

Mijn ervaringen van de eerste week van Nimbin…

Maandag 10-02: Vandaag was de kennismaking met de klas. Dit werd op een bijzondere locatie gedaan, namelijk bij ‘The Living Museum’ in Tilburg. In eerste instantie had ik nog niet echt een idee wat ik moest voorstellen van deze organisatie. Ik had van te voren al wel doorgenomen waar de organisatie voor staat, maar ik had nog niet een heel duidelijk beeld van wat ik precies kon verwachten. Het enige wat ik wel wist is dat ‘The Living Museum’ een atelier is voor mensen met een ‘rugzakje’, denk hierbij aan een psychische stoornis of dakloosheid. Ik merkte al voor het bezoek dat ik een beetje een vooroordeel had over deze doelgroep. Ik had het idee dat mensen met een psychische stoornis het lastiger vinden om te kunnen communiceren met andere mensen en dat ze misschien iets meer gesloten zijn. Dit vooroordeel bleek totaal niet te kloppen. De mensen die die dag aanwezig waren, hadden met gedrevenheid gepraat over wat ‘The Living Museum’ hun had gebracht. Ik vond het erg interessant om naar deze verhalen te luisteren. Wat mij vooral was bijgebleven was Maikel die over zijn expositie vertelde. Hij benoemde dat hij voor zijn kunst niet ergens bepaalde inspiratie uit haalt, maar dat een idee voor een kunstwerk gewoon bij hem opkomt. Zijn kunst komt vanuit binnen en vertaald dit op een canvas. Aan zijn kunstwerken kan je echt zien dat het is gemaakt is met gevoel. Een bepaalde boodschap is lastig bij zijn kunst te vinden, maar de emotie spat er wel vanaf. Maikel gaf een eigenzinnig antwoord op de vraag: “Wanneer weet je of je kunstwerk af is?”. Hierop antwoordde hij dat zijn kunst af is als zijn handtekening eronder staat. Op een bepaald moment is hij gewoon klaar met het maken van zijn kunstwerken. Hij zet dan zijn handtekening eronder en past daarna niks meer aan. Hier zou ik echt iets van kunnen leren. Van mezelf ben ik namelijk best perfectionistisch en ik denk dat ik wel vaker net zoals Maikel gewoon iets moet afmaken en daarna er niks meer aan aanpassen.

“Mijn kunst is af als mijn handtekening eronder staat. Daarna kijk er ook niet meer naar om.” – Maikel, The Living Museum

Dinsdag 11-02: Op deze dag bevonden we ons in Amsterdam. Natuurlijk niet zonder reden, want vandaag zouden we verschillende antropologische kijkopdrachten uitvoeren. De eerste kijkopdracht was in het Stedelijk Museum. Het was de bedoeling dat we de volgende vragen zouden beantwoorden bij verschillende kunstwerken: “Wat zie ik?” “Hoe kijkt de kunstenaar?” “Hoe wil de kunstenaar dat ik kijk?” “Hoe staat het werk in de ruimte?” “Wat denk ik dat de kunstenaar wil zeggen met het werk?” Hieronder staat een voorbeeld van mijn antwoorden bij een kunstwerk op de eerder genoemde vragen…

1. Ik zie twee hertjes, weergeven d.m.v. infrarood. Ik zie aan de zijkant van de hertjes bacteriën / cellen die waarschijnlijk zijn ingezoomd vanuit hun lichaam. Om de bacteriën heen is een vierkantje met daarbij een cijfer om onderscheid te maken tussen verschillende bacteriën. Om de hertjes heen zie ik een rood vierkant en daaronder een spiegelvloer. Ten slotte zie je als details bij de hertjes een omlijning van waarschijnlijk hun geraamte en een wit oog.
2. De kunstenaar kijkt op een heel ander soort manier naar de hertjes dan je normaal zou doen. De kunstenaar kijkt met oog op detail: zie de ingezoomde bacteriën of het infrarood.
3. Dat we als buitenstaander op een ander soort manier naar deze dieren gaan kijken. In plaats van alleen een hert te zien, kan je door dit kunstwerk ook zien wat er eigenlijk van binnen in het dier gebeurd.
4. Het kunstwerk staat op een opvallende plek in de ruimte. het is door de spiegel, de omvang en de spotlight die op het kunstwerk schijnt eigenlijk het eerste wat je ziet als je de ruimte binnenstapt.
5. Dat er meer in iets (dier, mens, plant, etc.) omgaat dan je in eerste instantie zou denken. De kunstenaar laat ons niet alleen een dier zien, maar ook de organismen aan de binnenkant.

Wat ik achteraf heb opgestoken van deze opdracht is dat gedetailleerd kijken naar een kunstwerk eigenlijk heel erg interessant is. Normaal kijk ik nooit echt heel erg lang en aandachtig naar kunst. Ik kijk meestal maar heel kort naar het kunstwerk, lees soms nog het informatiebordje eronder en loop dan weer door. Door langer er naar te kijken, leer je veel meer over het werk. Je komt achter allerlei details die je niet zou hebben gezien als je maar kort naar zou hebben gekeken. Ik denk dat ik vaker in een museum de vragen ga gebruiken om meer over een kunstwerk te leren. Naast de opdracht in het Stedelijk Museum, gingen we ook in duo’s in de stad een kijkopdracht uitvoeren. Isa en ik kregen de opdracht om in het café ‘Polly Goudvisch’ als een soort alien de omgeving te observeren. Toen we bij dit café aankwamen, bleek het heel erg rustig te zijn en besloten we de opdracht in het EYE museum uit te voeren. Dit was achteraf een erg goede beslissing. In het restaurant van het EYE was het druk en daardoor was er veel te zien om te observeren. Ik vond dit echt een verassende opdracht. Aan het begin keek er namelijk best wel tegenop om een uur lang te observeren. Ik dacht dat ik daar totaal niet de concentratie voor had en al na een kwartier afgeleid zou zijn. Uiteindelijk bleken mijn zorgen totaal niet nodig te zijn, het uur ging sneller om dan ik dacht. Ik had vooral veel details waargenomen. Zo schreef ik bijna een halve pagina vol over koffie, hahaha. Door het uitvoeren van deze opdracht leer je jezelf te kunnen afzonderen van de wereld en objectief naar de omgeving te kijken. Deze manier van kijken kan later ook erg handig zijn in het journalistieke werkveld, omdat je door ‘gewoon’ kijken ook heel erg veel leert.

Woensdag 12-02: De kijkopdrachten waren na het bezoek in Amsterdam nog niet klaar. We kregen van Gemma de opdracht om ook thuis een aantal kijkopdrachten uit te voeren. Hieronder kan je lezen hoe ik deze opdrachten heb uitgevoerd…

Opdracht 1:

Voor deze opdracht ben ik buiten in de tuin gaan zitten. Achterin de tuin is het meestal erg rustig, nu vooral met het koude weer, en hierdoor leek dit mij een goede plek om deze opdracht te doen.

Uitkomst van de opdracht: Ik gebruikte mijn maximale zoeklicht vooral toen ik naar de lucht keek. Ik zag de wolken rustig voorbij drijven en de kleuren in de lucht overgaan tot nieuwe tinten. Ik merkte dat als ik naar de lucht ging kijken vooral naar het gehele plaatje keek en dus niet ging inzoomen tot een bepaald detail, zoals een specifieke wolk. Mijn zoeklicht werd kleiner als ik mijn zicht naar andere plekken in de tuin liet gaan. Zo merkte ik op dat als ik naar de appelboom in het midden van de tuin keek, gelijk opzoek ging naar kleinere details. Mijn zicht ging bijvoorbeeld, nadat ik het gehele beeld van de appelboom had gezien, gelijk door naar een gevallen appel op de grond. Dit gebeurde ook bij andere plekken in de tuin. Zo liet ik eerst mijn zicht vallen op de schutting en later op de afstand tussen verschillende planken.

Ik had tijdens deze opdracht vooral gemerkt dat ik het lastig vind om naar een groter beeld te kijken. Ik heb al snel de neiging om meer op details te letten in plaats van het gehele plaatje. Daarom vond ik uitdagend om deze opdracht te doen, omdat op details letten niet de bedoeling was.

Opdracht 2:

Ik ben een stuk gaan lopen richting het winkelcentrum bij mij in de buurt. De volgende geluiden vielen mij tijdens deze wandeling op (de opsomming is op chronologische volgorde):

• Voorbij fietsende man
• Schreeuwende kinderen
• Geluid van rijdende auto’s op een weg verderop
• Het graven van een graafmachine
• Een wegrijdende vrachtwagen
• Het geratel van een fietsband van een fietser
• Het getik van het voetgangerslicht
• Het natte asfalt onder mijn voeten
• De vogeltjes in de bomen
• Het starten van een auto
• Een hardrijdende scooter
• Een eend die aan het spetteren is in het water.

Deze opdracht is echt iets wat eigenlijk vaker zou moeten doen. Als ik wandel is dat vaak met muziek of ben ik met iemand aan het praten. Ik let tijdens het wandelen bijna nooit bewust op de omgevingsgeluiden. Ik heb gemerkt dat tijdens mijn soundmap-wandeling er heel erg veel om me heen gebeurde. Muziek is dus niet altijd nodig, want buiten gebeurd er een hoop en daarbij zorgt bewuster zijn van je omgeving denk ik ook voor meer ontspanning.

“Wander more, worry less…”

Donderdag 13-02: Donderdag stond opnieuw in het teken van antropologie. We zouden deze dag opnieuw een zelfde kijkopdracht doen zoals in Amsterdam. Bij deze opdracht was het de bedoeling dat we mensen en hun gedrag zouden observeren. De locatie voor de opdracht wordt per duo gegeven. Angel en ik zouden onze opdracht oorspronkelijk bij een babyspullenzaak moeten doen. Echter, bij aankomst bij de winkel zagen we dat het binnen heel erg rustig was. Om die reden besloten we de opdracht uit te voeren in een boekenwinkel. Na een goede zitplek te hebben gevonden en een koffietje te hebben besteld, gingen we aan de slag. Ik begon tijdens de opdracht in eerste instantie met het algemeen observeren van de bezoekers. Hieronder staan een aantal dingen die mij opvielen:

• Mensen kijken aandachtig om zich heen. Regelmatig stoppen ze om naar een boek te kijken. Er wordt vooral zoekend gekeken en daarbij let men niet echt op de omgeving om hun heen. Alle aandacht is gefixeerd op de boeken.
• Mensen hebben geen haast. Ze lopen op een rustig tempo. De meeste mensen bewegen zich voort doormiddel van kleine stapjes. De medewerkers lopen vaak wat sneller en doelbewuster naar een boekenkast.
• Wat je ook merkt is dat kinderen niet bewust zijn van de ongeschreven regel; in een boekenwinkel ben je rustig en praat je niet hard. Je merkt, zoals eerder benoemd, dat de meeste klanten rustig en zwijgzaam door de winkel lopen, terwijl de kinderen lawaai maken en door de winkel rennen.

Dit waren mijn ervaringen van de eerste week van Nimbin. Ik ben erg benieuwd wat er volgende week allemaal op de planning staat.