Als ik eerlijk mag toegeven vond ik het enorm lastig om voor deze week een leuk idee voor mijn blog te verzinnen. Ik merkte dat mijn interesse niet enorm ligt bij technologie en hierdoor stelde ik alsmaar uit om een post voor deze week te maken. Ik heb de informatie een beetje op mij laten inwerken en ik merkte dat ik achteraf nog steeds erg moet denken wat de toekomst van onze wereld zal gaan zijn. Het idee dat zo’n bedrijf als ASML al in zo’n korte zoveel soorten technologische revoluties heeft gedaan, beangstigt mij een beetje. Zal de technologie zo door blijven groeien dat we op een bepaald moment één gaan worden met de techniek? Op deze vraag ben ik verder gaan filosoferen en heb ik uiteindelijk een verhaal geschreven waarin dit toekomstbeeld realiteit is geworden.
Technoworld; een wereld waar mens en techniek één zijn…
“…Met vandaag op het nieuws. Gaat president Jones zijn termijn nog wel afmaken? Volgens bronnen beginnen steeds meer inwoners kritiek te krijgen op zijn manier van regeren. Het zou volgens verschillende mensen te ouderwets zijn voor de tijd waarin we nu leven. ‘Hij steekt te weinig tijd in nieuwe technologische ontwikkelingen,’ vertelt politicus Smith. Volgens Smith heeft de samenleving nog meer ruimte nodig om zich technisch te ontwikkelen. ‘Met Jones’ manier van regeren zou dit niet mogelijk zijn,’ benoemd hij er nog bij. Of president Jones het nog tot eind oktober gaat volhouden weten we nu nog niet, maar zoals altijd zullen we jullie goed op…”.
Nora zet het geluid van de televisie op stil en kijkt verslagen voor zich uit. Hoe hebben we het zover laten komen? Deze gedachte schiet haar te binnen terwijl ze opnieuw naar het geluidloze beeld van haar projector kijkt. Het beeld flitst van de president naar duizenden robots die voor het gebouw van het parlement staan te protesteren. Nora had van haar geschiedenis docent gehoord dat vroeger mensen fysiek aanwezig waren bij een protest. Grote groepen mensen liepen dan samen met kartonnen borden met daarop activistische tekst in hun handen door een stad. Nu doen ze dat niet meer. Mensen hebben niet meer tijd om te protesteren, of misschien beter gezegd ze hebben wel betere dingen te doen. Daarom staan er in plaats van mensen, dus robots buiten. Zij kunnen de vervelende klusjes van de mensen overnemen.
“Ik hoop dat de protesten gaan helpen,” hoorde ze haar moeder naast zich verzuchten. Nora schrok. Ze was vergeten dat haar moeder bij haar zat. Misschien is bij haar zitten wel een groot woord. Haar moeder zat niet echt fysiek naast haar. Haar moeder was namelijk met haar vader op vakantie in Griekenland, dus naast Nora zat een robot met op het hoofd van haar moeders gezicht erop geprojecteerd. Ook al waren haar ouders op vakantie, ze wilden het dagelijkse bank hangen met Nora niet missen. Nora keek naar rechts. Daar zag ze haar vader, in een ander robot lichaam, ook naar de projector staren. “Daar ben ik het volledig mee eens, Johanna,” stemde haar vader in. Nora zuchtte en stond op van de bank. “Hé, waar ga jij naartoe Nora?” hoorde ze haar moeder zeggen. “Ik ga buiten een rondje lopen,” antwoordde Nora. Ze pakte de huissleutel en wilde net de deur dicht trekken tot ze opnieuw de stem van haar moeder hoorde. “Doe je wel voorzichtig?” Nora’s moeder was altijd snel ongerust. Daarom riep ze snel: “Natuurlijk mam, slaap lekker alvast.” Een aantal seconden later hoorde ze haar ouders tegelijkertijd antwoordden: “Slaap lekker lieverd en tot morgen.” Nora mompelde zachtjes: “Tot morgen” en trok vervolgens de deur van het appartement dicht.
Toen ze de deur op slot had gedraaid en zich vervolgens omdraaide, zag ze haar buurman Mick net ook de deur van zijn appartement dichtdoen. Mick draaide zich om en zag toen Nora staan. “Hey Nora, waar ga jij naartoe?” Nora keek hem aan en zag dat ook hij niet fysiek aanwezig was. Mick had namelijk zoals altijd zijn vr-bril op, waarmee hij tijdens zijn dagelijkse wandeling nog steeds thuis bezig kon zijn met zijn werk. Dit wist Nora, omdat hij een keer had uitgelegd dat hij door zijn vr-bril ook buiten door kon gaan met werken. Nora merkte dat ze weer in haar gedachtes was verzonken, omdat Mick een kuch liet horen om te laten merken dat hij op een antwoord wachtte. “O uhm ik ga een rondje wandelen en misschien nog iets van boodschappen voor vanavond halen,” antwoordde Nora snel op zijn vraag. Haar buurman keek haar vragend aan. “Waarom zou je zelf boodschappen gaan halen? Je kan het toch ook gewoon door een drone op je balkon laten bezorgen?”
Nora snapte zijn vraag. Natuurlijk had ze er ook aan gedacht om boodschappen thuis te laten bezorgen. Haar ouders waren namelijk enorm fan van het bezorgsysteem en hierdoor was ze allang gewend om tassen vol met boodschappen op haar balkon te zien staan. Toch vond Nora het stiekem veel fijner om zelf naar een supermarkt te gaan. Ze merkte dat ze beetje lui werd van al dat bezorgen, dus af en toe zelf boodschappen halen vond ze wel het minste wat ze kon doen. “Ik hou ervan om te wandelen en de winkel is toch dichtbij, dus dan kan ik net zo goed gelijk wat inkopen gaan doen.”
Hier had Mick niks op te zeggen. Ze zag zijn hoofd bedenkelijk een stukje opzij gaan, maar wat hij echt dacht vond ze maar lastig te pijlen. Nora kon namelijk geen emotie zien in zijn ogen, want die werden natuurlijk belemmerd door zijn grote vr-bril. Na enkele seconden kwam Mick toch met een antwoord: “Ach ja iedereen heeft natuurlijk eigen voorkeuren. Ik zou niet zo snel in een supermarkt stappen, teveel sociale interactie voor mij.” Met die woorden liep Mick weg. Nora keek hem bedenkelijk na. Teveel sociale interactie zei hij. Welke sociale interactie? Alle supermarkten zijn al tientallen jaren onbemand. Je komt de winkel binnen, je haalt boodschappen, je rekent af en vervolgens stap je weer naar buiten. Een gezellig praatje met een caissière is allang niet meer van deze tijd. Nora zuchtte en liep zelf ook richting de uitgang van het appartementencomplex. Toen ze bij uitgang aankwam, ging de deur vanzelf open en stapte ze naar buiten.
Wordt misschien vervolgd…