Toen ik hoorde dat we de ‘Most Interesting Person’ moesten zoeken, was ik een beetje verward hoe ik dit precies moest aanpakken. Gelukkig hoefde ik deze opdracht niet in mijn eentje te doen en samen met Bridget gingen we opzoek naar de meest interessante mensen van Tilburg. Ik heb van elk interessant persoon een foto gemaakt met daarbij tekeningen die ik bij de persoon vind passen.
Most interesting person 1: Jan
Bridget en ik waren onderweg met de fiets naar onze aangewezen locatie, toen we een bordje zagen met daarop ‘wijnmuseum’. We waren direct geïntrigeerd en besloten om hier naartoe te gaan. Op deze locatie spraken wij onze eerste interessante persoon aan, namelijk Jan. Jan is wijnverkoper bij het wijnbedrijf Jean Arnoud.
Vroeger was Jean Arnoud dus een museum, maar nadat het bedrijf merkte dat mensen vooral geïnteresseerd waren in de wijn en niet in het museum zelf, besloten ze zich geheel te richten op hun taak als wijndistributiecentrum. Naast het verkopen van wijn, geeft het bedrijf ook curcussen en opleidingen. Wat ons direct opviel aan het gebouw, was de prachtige inrichting. Als je door het pand liep, zag je overal wel iets bijzonders. Zo was er een lange gang, ingericht als een Frans, middeleeuws terras en allerlei verschillende soorten kamers, zoals een bibliotheek met daarin alleen maar boeken over wijn.
Natuurlijk was het bedrijf niet het enige waar we geïnteresseerd in waren. Ook hadden we Jan veel soorten vragen gesteld over hemzelf. We moesten namelijk onze ‘Most Interesting Person’ ook goed leren kennen. Jan vertelde ons dat hij anderhalf jaar manager is van Jean Arnoud. Voor zijn werk reist hij de hele wereld over. Van Frankrijk tot Italië, overal proeft hij verschillende wijnen die geschikt kunnen zijn voor de klanten in Nederland. Jan vertelde ons dat hij het erg naar zijn zin heeft in het bedrijf. Naast dat Jan nu manager is van Jean Arnoud, is hij ook eigenaar geweest van twee restaurants en was hij docent bij de Rooi Pannen. Hij heeft dus altijd in de Horeca sector gewerkt.
En nu tot slot: waarom is Jan nou onze ‘Most Interesting Person’? Naar mijn mening komt dat door Jan zijn bijzondere baan en afwisselende werkervaring, maar vooral door zijn persoonlijkheid. Jan verwelkomde ons vol enthousiasme en hij vond het geen enkel probleem al onze vragen te beantwoorden. Daarnaast nam hij de tijd om ons het hele gebouw te laten zien en er alles over te vertellen.
Most interesting person 2: Roel
Jan kende helaas geen nieuw interessant persoon in Tilburg, omdat hij zelf uit Eindhoven komt. Hierdoor was ons ‘Most Interesting Person’ spoor al snel doodgelopen. Daarom besloten Bridget en ik om zelf een nieuw persoon te zoeken. We dachten dat het een leuk idee was om eventueel met iemand te gaan praten die op een woonboot leeft. Een woonboot als leefomgeving is namelijk niet super gewoonlijk. Echter, we hadden al snel door dat we ook dit idee moesten gaan aanpassen. Het was midden op de dag en hierdoor was waarschijnlijk elke eigenaar van een woonboot wel aan het werk.
Een beetje moedeloos waren we terug aan het wandelen naar onze fietsen, totdat we een man in een huisje langs het water zagen verdwijnen. We hadden al snel door dat deze man de havenmeester van de buurt zou kunnen zijn. We liepen naar het huisje en klopten aan. Al snel deed een man vol enthousiasme de deur open. Deze man, Roel, bleek inderdaad de havenmeester van de Piushaven te zijn en wilde ons graag meer vertellen over zijn baan. Roel is havenmeester van de laatste brug in Tilburg die nog met de hand werkt. Om de brug te kunnen openen gebruikt Roel een soort sleutel waarmee hij de brug met zijn eigen fysieke kracht open kan draaien. Hierdoor is zijn werk fysiek erg zwaar en mag de brug maar een keer per uur worden geopend.
Verder vertelde hij ook over de omgeving waarin hij werkt. De Piushaven voelt volgens hem als een echte community. De woonboten die een tijd blijven liggen, hebben vaak geen douche (of zelfs wc) aan boord. Om deze reden is er vlakbij de haven een plek met een douche en wc. Hierdoor kan de omgeving aan het water aanvoelen als een soort camping en zoals vaker gebeurt bij campings groeien de mensen vaak snel naar elkaar toe. Dat vindt Roel ook enorm leuk aan zijn baan, omdat hij veel mensen in de havenbuurt kent.
Roel gaf aan dat hij zijn baan ook wel als een verademing ziet. Doordat de brug niet vaak open gaat, heeft hij het niet zo druk. Op een normale werkdag heeft hij dus tijd om een stuk in de buurt te wandelen, mensen in de omgeving te leren kennen of gewoon even niks te doen. Volgens hem is dit een heel groot verschil met zijn andere baan. Zijn werk als havenmeester is namelijk seizoenswerk. In de winter varen er veel minder boten, dus wordt openen van de brug alleen op afspraak gedaan en is er niet echt werk voor een havenmeester. Roel is de rest van het jaar zzp’er in de kunsten. Zo geeft hij theaterlessen, colleges en ga zo maar door. Dit werk is voor hem tot een bepaalde tijd erg druk, totdat deze drukte ook weer afneemt en dan springt hij weer in de rol van havenmeester.
En tot slot waarom is Roel onze tweede ‘Most Interesting Person’? Dat komt naar mijn mening doordat Roel twee hele verschillende, bijzondere banen heeft. Hij is havenmeester van een brug, die nog handmatig werkt en is daarnaast ook nog zzp’er in de kunstwereld. Zzp’er zijn is al niet super gemakkelijk, maar dan ook nog werken in de kunstwereld, maakt zijn carrière nog extra uitdagend. Daarnaast heeft Roel, netzoals Jan, een enorm vriendelijke persoonlijkheid. Roel twijfelde geen enkel moment om met ons in gesprek te gaan en dit is zeker niet altijd het geval als je met mensen een gesprek wilt aangaan.
Most interesting person 3: Vittorio
Nadat Roel ons de kneepjes van het besturen van een handmatige brug had uitgelegd, werden we door hem verwezen naar Vittorio. Vittorio heeft aan de Piushaven een eigen caravan waarin hij zelfgemaakt Perzisch ijs verkoopt. Bridget en ik werden gelijk met een warme glimlach verwelkomd bij Vittorio’s caravan. Hij pakte twee grote kussens en verwees ons naar de bank om even te zitten, terwijl hij alles klaarzette voor de dag.
We zagen hem allerlei verschillende soorten tapijten pakken en deze aan een waslijn ophangen. Vittorio vertelde dat deze tapijten een soort herinnering zijn aan thuis. Een aantal van deze tapijten zijn van zijn moeder geweest en hij gaf gelijk ook aan dat deze zijn favoriete tapijten zijn. Zijn moeder is een aantal jaar geleden overleden en hij mist haar enorm. Vittorio liet ons een van zijn tapijten zien en wees naar de verschillende patronen die op het tapijt waren geweven. “Elk tapijt heeft een verhaal. Het patroon vertelt dit verhaal. Als een soort dagboek eigenlijk,” gaf hij aan.
Ook Vittorio heeft een heel levensverhaal voordat hij in Tilburg kwam wonen. In de jaren 80 vocht hij namelijk mee in de oorlog voor Iran. Op een bepaald moment moest Vittorio het leger verlaten en verplicht vluchten. Hij vluchtte uit Iran naar een veiligere plek. In eerste instantie zou dit Amerika worden, maar door een groep smokkelaars was hij uiteindelijk in Nederland terechtgekomen. Toen hij net in Nederland was aangekomen, ging hij op een bankje zitten voor een huis op het Daniel Mijersplein in Amsterdam en at daar een pot pindakaas op. Vittorio vertelde ons dat zowel het huis als de pindakaas een enorme indruk op hem had gemaakt. Door een documentairemaker was hij in contact gekomen met de eigenaars van dit huis en kreeg toen een rondleiding door het huis. Dit was volgens Vittorio zo’n moment dat altijd bij hem is bijgebleven.
Een ander bijzonder verhaal van Vittorio was dat over een koffiezetapparaat dat hem onder andere heeft geïnspireerd om een eigen ijszaak te openen (waar hij dus ook Perzische koffie serveert). Op een dag zag Vittorio in een tijdschrift een plaatje van een koffiezetapparaat. Hij was zo onder de indruk van het apparaat dat hij besloot het te kopen. Vanuit Rosmalen, de plek waar hij op dat moment asiel had, fietste hij naar Oss om in de winkel het apparaat te kopen. Echter, toen hij bij de winkel was aangekomen, bleek het apparaat daar niet meer op voorraad te zijn. Door de medewerker werd hij verwezen naar een winkel in Nijmegen om daar een kijkje te nemen. Vittorio stapte toen opnieuw op de fiets om uiteindelijk daar wel het koffiezetapparaat te kunnen halen. Toen hij laat in de avond weer terug naar Rosmalen fietste, kreeg hij in een Oss een lekke band. Dit resulteerde erop dat hij pas de volgende ochtend weer in Rosmalen aankwam, waar hij gelijk voor alle bewoners van het asiel koffie ging zetten. Dit gebaar zorgde voor verbinding en dat is ook gelijk iets wat Vittorio probeert te bereiken met zijn caravan. Hij is zijn ijszaak niet alleen begonnen om mensen traditioneel Perzisch ijs te laten proeven, maar ook om mensen dus met elkaar te verbinden. Volgens Vittorio is ons land te klein om met elkaar onenigheid te hebben en dit vond ik een enorm mooie uitspraak van hem.
En dit brengt mij ook gelijk bij een van de redenen waarom ik Vittorio ‘The Most Interesting Person’ vind. Hij heeft een enorme passie voor verbinding en ik vind het enorm mooi dat hij dit belangrijk vindt. Vittorio brengt door zijn ijszaak zoveel verschillende mensen bij elkaar om samen met elkaar te dansen, in gesprek te gaan en ga zo maar door. Je merkt gelijk als je plaats neemt op de bank en in gesprek gaat met Vittorio, dat door de fijne sfeer bij zijn caravan ook andere mensen graag willen deelnemen aan het gesprek. Daarnaast is Vittorio een van de meest enthousiaste mensen die ik heb ontmoet en is hij niet verlegen om over zijn leven te vertellen.